Για να δεις την σχετική ιστορία, πάτα εδώ
(Παραγγελιά του Ξέσβουρου)
Για το Πολυτεχνείο λοιπόν:
Το 'ξηνταεφτά κατέλαβε,
η χούντα την Πατρίδα,
εφτά χρονάκια πέρασαν,
και Λευτεριά, δεν είδα...
Μα κάπου η ελπίδα μας,
ήτανε φυλαγμένη,
οι φοιτητές την είχανε,
λαμπάδα αναμμένη...
Πολυτεχνείο είπανε,
εκείνονα τον τόπο,
που έδωσε το παράδειγμα,
στον κόσμο των ανθρώπων...
Μ' αγώνα που τον κάνανε,
μέσ' το Πολυτεχνείο,
της Νίκης και της Λευτεριάς,
μας δώσαν το βραβείο...
Μα σαν βραβείο ακριβό,
επλύθηκε με αίμα,
από αυτούς που δώσανε,
τα νιάτα τους για 'μένα...
Η χούντα τους κυνήγησε,
τους είχε αποκλείσει,
επίθεση τους έκανε,
μετά από την δύση...
Με άρμα μάχης ρίξανε,
τα σίδερα της πύλης,
μα από κάτω ήτανε,
Μάρω, Κωστής, Βασίλης...
Τότες ο κόμπος έφτασε,
και σκάλωξε στο χτένι,
ο κόσμος ξεσηκώθηκε,
σαν δυνατό μελτέμι...
Οι φοιτοιτές εδώσανε,
τα φώτα στους πολίτες,
την χούντα για να ρίξουνε,
τους ταγματασφαλίτες...
Μετά λοιπόν λίγο καιρό,
ήρθε Δημοκρατία,
κοπέλια μας την δώσανε,
που γράψαν ιστορία...
Ετούτο να θυμόσαστε,
"Ισχύς εν τη ενώσι",
να είστε πάντα σαν γροθιά,
κοντά στο νου, κι η γνώση*...
Νά 'χετε να θυμόσαστε,
αν είστε ενωμένοι,
από καμιάς χούντας πυρά,
δεν θά 'στε νικημένοι...
γνώση*=ελεύθερη μετάφραση, μνήμη, να μην ξεχνάμε κοπέλια, να μην ξεχνάμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου