Για να δεις την σχετική ιστορία, πάτα εδώ
Οχτώ χρονάκια πέρασαν,
που σ' έχασα αδερφέ μου,
τέτοιο κακό πως θα με βρεί,
δεν τό 'λεγα ποτέ μου...
Δευτέρα ήταν, κι έντεκα,
του Μάρτιο του δύο*,
τον θάνατο αντάμωσες,
δεν μού 'πες ούτ' "αντίο"...
Της Κυριακής μεσάνυχτα,
σε είδα τελευταίο,
Δευτέρας ήταν πρωϊνό,
πού 'γινε το μοιραίο...
Το μεσημέρι γύρισα,
και έμαθα τα νέα,
δεν θα ξανανταμώναμε,
να κάναμε παρέα...
Ο Χάροντας σε διάλεξε,
γιατί θά 'χε ζηλέψει,
τα νιάτα και την λάμψη σου,
βάλθηκε να την κλέψει...
Να έχει φώς εις τα υγρά,
και μαύρα μονοπάτια,
του Κάτω Κόσμου τα στενά,
στου Άδη τα παλάτια...
δύο*=11/3/2002, εκεί που ο χρόνος σταμάτησε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου