Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

"Ας περιμένουν οι γυναίκες…"

Για να δεις την σχετική ιστορία, πάτα εδώ

Μικρός -θυμάμαι- ήμουνα,
αλήτης από κούνια,
και γύρναγα την πόλη μας
μαζί μ’ άλλα… “ζουζούνια”!!!

Στην Τρίτη του Δημοτικού,
ξυπόλητος γυρνούσα,
μ’ ένα… πατίνι αγκαλιά,
-χωρίς καθόλου… λούσα!!!-

Και τώρα που μεγάλωσα,
-τα ίδια χάλια πάλι-,
πιστός εις τις αξίες μου,
κι αγύριστο… κεφάλι!!!

Καθόλου δεν μ’ αρέσανε,
τα “κοσμικά” τα μέρη,
ούτε και οι… τουρίστριες,
πού ‘ρχονται καλοκαίρι…

Δεν ξέρω, τις… σιχαίνομαι,
-γουστάρω Ελληνίδες-,
δεν θέλω άλλες γκόμενες,
με μακρινές… πατρίδες!!!

Κουτούκια και ροκάδικα,
έχουνε πρώτη θέση,
μέσα στις προτιμήσεις μου,
και σ’ όποιονα… αρέσει!!!

Διακοπές δεν έμαθα,
καθόλου τι σημαίνουν,
-γιατί όπως κι οι… ρίμες μου-,
μόνες τους… ανεβαίνουν!!!

Ανάγκη δεν την ένοιωσα,
να πάω σ’ άλλα μέρη,
με “φτιάχνει” φίλοι το Νησί,
χειμώνα-καλοκαίρι!!!

Όποτε θέλω αποδρώ,
φορτώνω την στολή μου,
παίρνω τα ψαροντούφεκα,
και πάω στην… καλή μου!!!

Αυτήν που λένε “θάλασσα”
και αγκαλιά με παίρνει,
με τρέφει, κι η αγάπη της,
την ευτυχία φέρνει!!!

Ίσως να είμαι τυχερός,
-γεννήθηκα στη Κρήτη-,
κι είναι μεγάλο το Νησί,
μαμά του… Ψηλορείτη!!!

Στις μόδες δεν υπέκυψα,
-είμαι… παλιομοδίτης-
με μπότες κάου-μπόϊκες,
σαν γνήσιος… αλήτης!!!

Πολύχρωμα και παρδαλά,
ξέρω, δεν μου ταιριάζουν,
-μονάχα τα μονόχρωμα-,
λίγο μ’ ενθουσιάζουν…

Τα ρούχα μου είναι λευκά,
μόνο το καλοκαίρι,
γιατί το μαύρο σύντεκνοι,
τό ‘χω για… βουλοκέρι!!!

Σ’ αυτό το χρώμα ειδικά,
του έχω αδυναμία,
τον όρκο μου τον έδεσα,
και τέρμα η’ στορία!!!

Τα μαύρα μου αρέσανε,
από μικρό παιδάκι,
-κληρονομιά μου μείνανε-,
πενθώ έν’ αδερφάκι…

Κι ο λόγος μου, συμβόλαιο,
ισόβια θα μείνει,
όσπου να ανταμώξουμε,
-θα ‘ρθεί κι η ώρα εκείνη!!!-

Επήρα ένα μάθημα,
μεγάλο στην ζωή μου,
-περαστικοί πως είμαστε-,
στο λόγο τση τιμής μου!!!

Και έμαθα με λιγοστά,
-μπορώ και με… καθόλου-,
θαρρώ πως είμαι σύντεκνοι,
μια κάλτσα του… Διαόλου!!!

Συγνώμη αν σας ζάλισα,
με ρίμες σαν σεντόνι,
μα θέλω κάτι να σας πώ,
μία δικιά μου γνώμη…

Τον άνθρωπο δεν κάνουνε,
τα λούσα και το χρήμα,
μα απ’ την λάμψη των μαθιών,
θωρρείς αν είναι… βλήμα!!!

Γιατί αν είσαι… κύριος*,
δεν θέλεις τα… κοστούμια,
θα είσαι πάντα κύριος,
με ρόμπα ή… πασούμια!!!

Αυτά λοιπόν τα… λιγοστά,
συντέκνοι κι από ‘μένα,
-συγνώμη για τσοι ρίμες μου-,
μου ήρθαν σαν τα… τραίνα!!!

:ΡΡΡ
κύριος*=μεγάλη υπόθεση να είσαι τέτοιος στις μέρες μας, κι όχι κατά τον τίτλο μόνο…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου